Deze maand ben ik op hoogtestage in Font-Romeu (Franse Pyreneeën) om me voor te bereiden op mijn marathon in Berlijn. Dit weekend had ik echter even een korte break, ik vloog – samen met mijn trainer – naar Berlijn om daar het finaleweekend van de EK Atletiek bij te wonen.

Op het programma stonden inspiratie opdoen en het verkennen van het parcours. Niet dat ik dat laatste echt nodig had, in 2015 en 2017 liep ik ook al de Berlijn Marathon. Maar het was een prachtig excuus om even heen en weer te vliegen om een paar prachtige races te bekijken.

Ik was mega onder de indruk van de prestatie van Jakob Ingebrigtsen (mocht je het nog niet gelezen of gehoord hebben, 17 jaar!) die op vrijdag ‘even’ de 1500 won en nog geen 24 uur later ook de 5000 op zijn naam zette. Ik was zo blij voor Lisanne de Witte die het brons pakte op de 400 meter. Dafne, die deed waar ze voor kwam, medailles pakken op zowel de 100 als 200 meter en ook nog even samen met Jamile, Marije en Naomi de zilveren plak op de 4x 100 meepakte.

Op een groot scherm in een klein Frans barretje in Font-Romeu zag ik Susan Krumins een paar dagen eerder al op fenomenale wijze het zilver pakken op de 10.000 meter. Zondagavond zag ik haar naar een zesde plaats lopen op de 5000 meter in een beste seizoenstijd, vier dagen na die slopende 10.000 meter. Wat een inspiratie, als ik op 16 september ook maar 10% van haar doorzettingsvermogen heb, ben ik blij. Sifans overwinning was ook prachtig om live te zien, die versnelling na 4200 meter. Wat een overmacht, wat een power.

Dat het uitlopen van een marathon geen vanzelfsprekende gebeurtenis is, bewezen de Nederlandse marathonlopers in Berlijn. Van de vier gekwalificeerde lopers wist alleen Ruth van der Meijden de finish (2:35) te behalen. Michel Butter moest een paar weken geleden al opgeven dankzij een bilblessure. Andrea Deelstra ging voor een medaille, maar zwikte op 16 kilometer door haar enkel en kon niet verder.

En dan Abdi Nageeye. Op het 15 kilometer punt zag ik hem op kop lopen en zag hij er sterk uit. Op 25 kilometer liep hij vlak achter de kopgroep, maar ik maakte me nog niet zoveel zorgen, tien kilometer later liep hij alweer op vierde positie en dacht ik nog dat het wel goed zou komen met zijn medaille-missie. Tot ik een paar minuten later een app’je van mijn zusje ontving: ‘Abdi is uitgestapt’. Wat?!?!

Later las ik dat Abdi moest opgeven omdat hij steken in zij had. Die waren zo heftig dat hij geen adem meer kon halen. Serieus, zoiets verwacht je toch niet? Op 37 (!) kilometer met nog slechts 5 (!) kilometer te gaan. Dat een succesvolle marathon niet geheel vanzelfsprekend is als je een goede voorbereiding gedraaid hebt, wordt me wederom keihard duidelijk gemaakt.

En met die voorbereiding van mij gaat het op dit moment trouwens ook niet meer zo voorspoedig als een paar weken geleden…

Negen weken lang ging ik super lekker, iedere training voelde ik mezelf sterker en sneller worden. Ik liep vier minuten van mijn PR af op de 10 kilometer (40.40), ik liep (mijn aller eerste) vijf kilometer wedstrijd in een tijd onder de twintig minuten (19.40) en ik kon met heel veel gemak duurlopen van 20 en 25 kilometer afvinken. Ik had er mega veel vertrouwen in en werd misschien zelfs wel een beetje overmoedig, als in: in mijn hoofd begon ik na te denken over een nog snellere marathontijd dan ik in eerste instantie met coach Arthur bedacht had.

Inmiddels ben ik daar wel van teruggekomen. Een overbelaste onderste kuitspier verpest al twee weken mijn trainingen. Ik weet waar het aan ligt (hoogteverschil en ongelijke paden met keien en een toch al redelijk strakke kuitspier) en ik weet ook hoe ik er vanaf kan komen (rust), maar ga jij maar eens écht stilzitten vijf weken voordat je voor je gevoel de wedstrijd van je leven moet gaan lopen. De meest belastende trainingen sla ik al een paar weken over (snelle, korte intervaltrainingen en trainingen op heuvelachtig terrein), in plaats daarvan doe ik korte rustige duurloopjes op vlakke wegen, om de doorbloeding in mijn kuit te stimuleren en voor mijn gevoel toch nog ‘iets’ te doen.

Vandaag ga ik wel proberen de dertig kilometer aan te tikken in Berlijn want ik heb het gevoel dat ik na dit rustige loopweekend er wel weer klaar voor ben. En eerlijk; het Berlijnse asfalt vraagt er gewoon om. Het belooft een zinderend hete dag te worden (33 graden!), maar ik heb een flinke dosis inspiratie opgedaan dit weekend. Verder heb ik nieuwe schoenen gekocht die hopelijk mijn kuit iets zullen ontlasten. En ik ben in Berlijn, de stad waar het over 34 dagen allemaal moet gaan gebeuren. Als dit er niet voor gaat zorgen dat ik die dertig kilometer gewoon ga halen, dan weet ik het ook niet meer. Op mijn Instagram zie je vanmiddag hoogstwaarschijnlijk of het me gelukt is of niet.

Liefs, Annemerel