11 gedachten waar elke marathonloper na de finish mee te maken krijgt

Ben je eenmaal gefinisht, word je heen en weer geslingerd tussen euforische vreugde en de wens om nooit meer marathons te lopen. Echt, nooit, meer.

Je bent aan de finish zo intens blij met je dikverdiende medaille, dat je met heel je vermoeide, vieze, zwetende lijf om de hals valt van de vrijwilliger die je de plak omhangt.

Een trap oplopen voelt aan alsof je na een expeditie van drie weken nog even de Mount Everest moet beklimmen.

Eindelijk een douche gevonden. Het duurde even, maar het was het waard. Of beter: dit was je greatest douche ever. The greatest!

Honger? Man, je je kunt wel blijven eten en schrokt alles naar binnen wat maar los en vast zit.

Voor het slapen gaan overdenk je de reacties van je collega’s wanneer je de volgende dag op kantoor de medaille om je nek draagt.

Ondanks het besef van de grootse prestatie die je net hebt geleverd, besluit je dat je beter afscheid kunt nemen van die hele verdomde marathon.

Je ziet een kussen liggen en voor je het weet ga je knock-out.

De volgende morgen uit bed stappen is een onmogelijke opgave. Voor jou althans.

Op het werk kijkt iedereen, ook al is je medaille thuisgebleven, je nog vreemd aan. Jij loopt echter stug door met de gedachte: ik strompel hier wel vol trots.

Binnen 24 uur heb je je volgende marathonwedstrijd alweer gevonden.