Hardlopen doet Tonny Kiburg (51) al jaren.
Het bedrag dat hij daarmee verdiende – ruim 15 duizend euro – zou je haast doen denken dat het een profatleet is. Integendeel. ‘Ik ben geen wedstrijdatleet, ik loop met mijn hart’, vertelt Kiburg, die dit geldbedrag inzamelde voor het goede doel.
Het begon met de Run for KiKa Marathon in New York. ‘Het was mijn droom om een keer in New York te lopen. Toen ik zag dat ik daarmee KiKa kon steunen, ben ik direct sponsors gaan zoeken.’ Dat hij hardlopen kon inzetten voor een maatschappelijk groter doel gaf Kiburg veel voldoening. Toen hij van dichtbij meemaakte hoe zijn schoonzusje aan ALS overleed, zag hij in hardlopen dan ook een manier om de ziekte op de kaart te zetten – iets wat hij zijn schoonzusje beloofd had te doen.
Met het lopen van de 60 kilometer van Texel wilde Kiburg geld inzamelen voor onderzoek naar de nog vrij onbekende, dodelijke zenuw- en spierziekte. ‘Ik was een beetje klaar met de marathons en zocht een nieuwe uitdaging die ik kon combineren met een actie voor Stichting ALS’, legt Kiburg uit. ‘Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk de publiciteit op te zoeken om donateurs te werven. Ik heb een Facebookpagina gemaakt, contact gezocht met de krant en koelkastmagneten en glazen verkocht met daarop de tekst: 60 km van Texel. Veel mensen van de atletiekvereniging waar ik train, wilden mij graag steunen.’
Met name in het begin kon Kiburg op veel steun rekenen, maar het bedrag dat hij ophaalde kreeg hij niet zomaar bij elkaar. ‘Er zijn al zoveel acties, je moet proberen op te vallen. Ik merkte dat ik het met KiKa makkelijker voor elkaar kreeg om sponsoren te vinden dan met Stichting ALS. Ik denk omdat KiKa meer tot de verbeelding spreekt.’
Terwijl Kiburg zich vol overgave inzette voor anderen, kwam hij zelf in een depressie terecht. Hardlopen werd zijn uitklaatklep. ‘Ik word er rustig van, kan mijn hoofd leegmaken en doe nieuwe ideeën op tijdens het hardlopen. Op een goede manier ben ik verslaafd geraakt.’
Om deze donkere periode af te sluiten stelde Kiburg zich een uitdaging die alle eerdere overtrof: de Run Winschoten, een ultraloop over 100 kilometer – opnieuw om geld in te zamelen voor onderzoek naar de ziekte waar zijn schoonzusje aan overleed. ‘Iedereen raadde het mij af om die 100 kilometer te doen, maar mijn hart zei het tegenovergestelde. Ik kan mezelf makkelijker motiveren wanneer ik voor het goede doel loop. Ik weet dan waarvoor ik het doe. ‘Tonny, je moet niet zeiken’, zeg ik dan tegen mezelf, ‘Ga ervoor!’
Een grote groep supporters en een aantal sponsors stonden Kiburg vanaf de zijlaan aan te moedigen terwijl hij tien rondes van 10 kilometer volbracht. Na 11 uur, 38 minuten en 52 seconden kwam Kiburg over de finish. ‘Ik vond het zo gaaf om dat te volbrengen. Het was een gigantisch feest! Ik ben iedereen heel dankbaar die mij hierin heeft begeleid en gesteund, alleen was het nooit gelukt.’
Bij de club staat Kiburg inmiddels bekend als ‘die mafkees die lange afstanden loopt voor het goede doel’. Dat leverde hem tevens twee clubrecords op bij AV-Atos, op de 60 en 100 kilometer op de weg. ‘Nu is het voorlopig even klaar met de gekke acties. Het is lastig om iedere keer weer sponsors te vinden, je kunt moeilijk voor de vierde keer bij dezelfde mensen aankloppen. Hardlopen zal ik blijven doen, maar even niet voor het goede doel.’
Tekst: Lysanne Wilkens
