Maandag 10 september, tien over half zes. Drie kwartier eerder heb ik mijn blog voor Runner’s World ingestuurd over mijn taper-periode. Vijf minuten voor mijn deadline, zo werk ik namelijk het beste. Ik word gebeld door een onbekend nummer, het is mijn sportarts.

Sportarts: ‘Ja, ik denk, ik bel je maar even… over die foto, ja, het is niet goed… het is duidelijk een fractuur. Hier kun je niet mee lopen…’

Het is alsof de wereld onder mijn voeten vandaan getrokken wordt. Ik kan over zes dagen niet van start in Berlijn. Dit is waar ik de hele zomer voor gewerkt heb, die marathon, mijn boek. Dit kan niet, dit moet een grapje zijn. Zoveel pijn heb ik nu ook weer niet? Ik kan toch prima lopen, wat zijn de risico’s?

X-ray, Radiography, Joint, Radiology, Shoulder, Medical radiography, Medical imaging, Leg, pinterest
.

Nou, van dat risico werd ik dus wel een beetje bang. Van maanden herstellen naar misschien wel jaren herstellen. De afgelopen drie dagen heb ik niet kunnen lopen en dat maakte me al onrustig, het idee dat ik misschien een jaar, of meerdere jaren niet zou kunnen lopen, dat is echt mijn grootste schrikbeeld. (En niet alleen dat van mij, ook dat van mijn omgeving, want ik ben echt een veel leuker persoon als ik wel gewoon minimaal vier keer per week onbezorgd mijn hardloopschoenen aan kan trekken).

Laat dit een les zijn voor iedereen die denkt dat een ‘vermoeid gevoel’ in zijn of haar voeten er gewoon ‘bij hoort’. Het kunnen zomaar de eerste signalen van een opkomende stressfractuur zijn. Ik had al een paar weken een vermoeide rechtervoet. Ik dacht, ‘vind je het gek na een week met 100 kilometer?’ Ik liep door. Het deed geen pijn, maar het was wel ‘aanwezig’. Aan het begin van mijn duurloop, of als ik lunges deed tijdens een krachttraining.

Pas op donderdag begon het pijn te doen en toen was het ook meteen zo heftig dat ik niet meer op mijn voet kon staan. Mijn fysio en ik hoopte op een botvliesontsteking, maar ik liet voor de zekerheid maandag toch nog een fotootje maken, vooral om het thuisfront gerust te stellen, het is niets, dacht ik serieus. Ik liep maandag dan ook lachend over de afdeling Radiologie en voelde me bijna schuldig dat ik de tijd van de dokters in beslag nam, ik had toch niks? In de wachtruimte werd ik omgeven door mensen die wit weggetrokken van de pijn met hun hand op hun pols zaten, of die strompelend binnen kwamen. Ik had werkelijk waar nergens (meer) last van.

Het telefoontje van mijn sportarts aan het eind van de middag kwam dan ook als donderslag bij heldere hemel. Precies op dat moment deelde Runner’s World mijn blog op Facebook en Instagram, de hele avond ontving ik succeswensen via social media, terwijl ik dus net te horen had gekregen dat ik zondag niet van start zou kunnen gaan. Aan de ene kant wilde ik van de daken schreeuwen dat ik niet kon lopen, aan de andere kant wilde ik het nieuws het liefste voor me houden, dan was het voor mijn gevoel minder echt.

Inmiddels zijn we een week verder. Ik heb er vrede mee en kan zelfs de positieve kant van het verhaal inzien; ook dit maken topatleten mee, dit maakt mijn verhaal alleen maar completer. Ik loop al tien dagen niet hard en zal dat de komende drie weken helaas ook niet kunnen doen. Toch zit ik niet stil, ik probeer mijn uithoudingsvermogen te onderhouden op de fiets en crosstrainer en ik doe aangepaste krachttrainingen (niets waarbij mijn voet balans moet zoeken, dat is namelijk op dit moment te belastend).

Ondertussen ben ik vastberaden dit jaar nog ergens (fit) aan de start van een marathon te staan. Of ik zo fit zal zijn als ik – op mijn voet na – op dit moment ben? Dat zal de tijd ons moeten leren, maar ik ga in ieder geval mijn best doen. Welke marathon het gaat worden weet ik ook nog niet, herstel schijnt een van dag-tot-dag proces te zijn.

Goed voor mijn lichaam zorgen is nu mijn belangrijkste taak, dan kan ik hopelijk nog lang van het hardlopen genieten. Dit weekend was ik uiteindelijk niet in Berlijn, maar in Málaga, waar de WK Masters werden gehouden. Ik zag een vrouw van 85 wereldkampioen worden op de 1500 meter in een tijd van 10:40. Het wordt mijn doel om zo fit te blijven dat ik hopelijk tegen die tijd ook nog in staat ben om te kunnen lopen.

- Annemerel