Voor de start van de Eindhoven marathon ging het maar over één ding: hoe groot is de impact van de warmte? Het Dreamteam - powered by Hansaplast gaf een masterclass het hoofd koel houden in tropische omstandigheden.
Na een doorwaakte nacht, vol twijfels en zenuwen die alle kanten opgingen, stapelde het Dreamteam tijdens het ontbijt in het atletenhotel de allerlaatste koolhydraten. Na een moment voor zichzelf op hun hotelkamer, gingen Noortje, Ruud, René en Simone, samen met de Keniaanse toplopers, op weg naar een kleedgelegenheid pal aan de start.
Ondanks het vroege tijdstip was het al warm. Deze Mediterrane omstandigheden zorgden voor een relaxte sfeer, ook al stonden ze alle vier op scherp. Het Dreamteam was er meer dan klaar voor om eindelijk, na maanden trainen met de nodige ups en downs, hun marathon te lopen. Na de laatste bemoedigende woorden van trainer Rob Veer gingen Noortje, Ruud, René en Simone op in de massa van het startvak. Versloegen zij onderweg de man met de föhn?
René Dekkers, eindtijd 3.19.59:
‘Ik heb 42 kilometer lang aan koelingsmanagement gedaan. Bij iedere drankpost goot ik water over mij heen en kneep ik sponsen leeg. Daarnaast heb ik door alle stroken schaduw gelopen en groepjes vermeden, om zo min mogelijk last van de warmte van andere lopers te hebben. Tot de helft heb ik soepel gelopen. Daarna werd het zwaar omdat de hitte toesloeg.
Bovendien ging ik twijfelen of ik toch niet te hard was gestart. Gelukkig had ik veel supporters langs de kant, allemaal op strategische punten. De morele boost die ik iedere keer kreeg werkte heel motiverend. Mijn tempo bleef daardoor wonderbaarlijk genoeg hoog. Op 40 kilometer zag ik een tussentijd van 3.10. Toen wist ik dat ik een pr zou lopen. De vraag was alleen hoe scherp ik hem neer zou zetten.
Ik weet niet meer wat ik bij de finish heb gedaan, waarschijnlijk geschreeuwd en gejuicht. Omdat mijn playlist na 3 uur en kwartier op was, heb ik de laatste vijf minuten in een trance gelopen. Daar werd ik uit wakker geschud toen ik hoorde dat ik één seconde onder de 3.20 was gebleven.’
Noortje Dorscheidt, eindtijd 3.39.52:
‘Ik stond met een goed gevoel en vol vertrouwen in het startvak. Tot ik de startmat passeerde en mijn benen zwaar voelden bij de eerste passen. Daar schrok ik van want dat klopte niet met hoe ik me voelde. Gelukkig verdween dat zware gevoel na drie kilometer. Toen kwam ik in een flow terecht. Het ging steeds gemakkelijker en kreeg ik de hitte onder controle door heel veel water over me heen te gooien.
Ik heb mijn wedstrijd opgedeeld in blokjes van vijf kilometer die ik in 26 minuten wilde lopen. Dat werkte perfect en gaf me veel houvast. Rob had vooraf gezegd dat ik de marathon moest benaderen als een duurloop van 32 kilometer en dan nog 10 kilometer knallen. Dat heb ik gedaan, hoe pijnlijk die laatste 10 kilometers ook waren.
Op 40 kilometer zag ik dat ik nog onder de 3.40 zou kunnen finishen. Toen heb ik de turbo aangezet en ben ik heel diep gegaan. Ik kan me niets meer herinneren van de finish. Het is onbeschrijfelijk dat ik een dik pr heb gelopen met mijn verre van perfecte voorbereiding.’
Simone Tanner, eindtijd 4.10.03:
‘Wat heb ik gedaan? Ik kan het niet bevatten! Ik had werkelijk geen idee wat ik zou kunnen lopen. Met 4.30 zou ik blij zijn, rond 4.20 super en stiekem dacht ik aan 4.15, ook al leek me dat onwaarschijnlijk. Eigenlijk wilde ik gewoon lekker lopen en me nergens druk om maken. Ik keek wel bij iedere kilometer op mijn horloge maar raakte in de war omdat de kilometerborden aftelden. Bovendien had ik mijn klokje te vroeg aangezet dus ik liep niet synchroon met de borden.
Mijn enige houvast was de grote 6 die ik met watervaste stift op mijn hand had geschreven. Die stond voor 6min/km. Soms ging ik snel, dan weer te langzaam. Ondanks een pijnlijke enkel vanaf kilometer vijf liep ik wel heel lekker. Ik voelde dat het eigenlijk best goed ging. Ik stopte braaf bij iedere drankpost om goed te drinken en mijzelf nat te maken.
Zo reeg ik de kilometers aaneen zonder ook maar een keer in de problemen te komen. Omdat ik ver achterin was gestart haalde ik ook mensen bij bosjes in. Dat werkte zo motiverend dat ik voor mijn gevoel ineens bij de finish was. Ik heb onderweg zo vaak tegen mezelf gezegd: je bent gewoon een marathon aan het lopen! En dan finishen in zo’n tijd, ik ben sprakeloos.’
Ruud Sleumer, eindtijd 4.20.56:
‘Ik mag niet klagen over mijn tijd. Ik ging iets te snel weg maar ben daardoor niet in de problemen geraakt. Ik was zaterdagavond wel heel gespannen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Je hoort vaak verhalen over lopers die uitstappen of de man met de hamer tegenkomen. Het zal je maar gebeuren dat je de finish niet haalt, heb ik vaak gedacht.
’s Ochtends tijdens het ontbijt viel die spanning van me af en raakte ik in een wedstrijdmodus. Vanaf de start heb ik behoorlijk vlak gelopen, zonder aan een tijd te denken. Ik heb de waarschuwing vanwege het warme weer goed ter harte genomen door onderweg flink te drinken en veel te koelen.
Bij 35 kilometer voelde ik mijn bovenbenen verkrampen maar raakte daar niet van paniek. Dit hoort erbij, prentte ik mezelf in. Het was nog maar zeven kilometer, een overzichtelijke afstand die ik zo vaak loop. Desnoods zou ik gaan wandelen maar die medaille aan de finish zou ik zeker gaan ophalen. Dit is een fantastische bekroning op al het werk dat ik heb geleverd.’
Tekst: Ramiro Ameneiro
